Czemu lubię gry cRPG? Za fabuły, spokojne, odprężające tempo gry i elementy taktyczno-strategiczne.
Wiele razy się zastanawiałem, dlaczego niektóre gry cRPG uważam za dobrze napisane a inne nie. Przez pewien czas myślałem, że lepiej pod tym względem wypadają gdy, które nie są liniowe i zależnie od decyzji, gra może się skończyć w różny sposób. Jednak to tak naprawdę nie ma znaczenia. Liniowość fabularna o niczym nie świadczy co sobie uświadomiłem grając w "Heavensward".
Większość gier cRPG bazuje na sprawdzonych stereotypach. Najważniejsze jest jak twórcy wykorzystali te stereotypy i czy mimo ich wykorzystania potrafią zaciekawić. I muszę przyznać, że autorzy fabuły "FF XIV: Heavensward" znakomicie sobie z tym poradzili. Jako kontrprzykład można podać "Dragon Age II" - gra nieliniowa, w gruncie ciekawa ale przeraźliwie sztampowa - ani razu jej twórcy nie wyszli poza sprawdzone stereotypy ani ich nie wykorzystali w zaskakujący sposób.
SPOILER ALERT (uwaga możliwe spoilery)
W tej grze mamy wiele stereotypowych motywów: smoki złe i dobre, zdrada zazdrosnych ludzi o smocze moce, przywódcy religijni okłamujący lud dla ich "dobra" itd. Wydaje się, że nie może w tym być niczego ciekawego, a jednak już wielokrotnie się myliłem (szacuję, że jestem w 2/3 fabuły). Każdy z tych motywów został wykorzystany jednocześnie w stereotypowy sposób i jednocześnie stworzono zaskakujące zwroty akcji. W dodatku są to logiczne i sensowne zwroty akcji - nic zrobionego na siłę. Wszystko spójnie wynika z przedstawionego świata. Mam już za sobą wiele pamiętnych scen, z których przytoczę trzy.
W tym świecie, bóstwa można przywołać wiarą. Wystarczy duża wiara w połączeniu z charakterystyczną dla tego świata energią (aether). To co jest ciekawe w tym, to że przywołane bóstwo nie jest prawdziwe - jest tylko projekcją wierzeń swoich wyznawców. I jest taka bardzo dobra scena, w której osobie, która przywołała jedno z tych bóstw uświadamia się tą prawdę - to nie jest prawdziwe bóstwo, tylko projekcja Twoich wierzeń. Takie zdarzenie fabularnie drastycznie zmienia bohatera.
Inna dobra scena, w której nasze dotychczasowe spojrzenie na smoki i ich rozróżnianie na dobre (lubiące humanoidów) i złe (mściwe) okazuje się naiwne. W wielu książkach i filmach jeśli się przedstawia jakiś obcy gatunek to najczęściej tylko się opowiada o tym jaki jest inny. A w gruncie rzeczy okazuje się on niewiele różnić od ludzi. Tutaj jest scena rozmowy z "dobrym" smokiem, w której gracz uświadamia sobie, że smoki rzeczywiści nie są jak ludzie. Są smokami, myślą inaczej, postępują inaczej a ich etyka nie przystaje do ludzkich miar.
Ostatnia ze scen, które ostatnio zrobiły na mnie duże wrażenie to scena przemowy złego bohatera. Taka klasyczna stereotypowa scena, w której naiwny dobry bohater chce przemówić do rozsądku złemu i mającemu władzę a w zamian dostaje kontrprzemowę, najczęściej przy okazji zdradzającą niecny plan. To co się nieczęsto udaje w takich scenach, to tak napisać tę przemowę złego bohatera, by nie wydał się on zaślepionym swoją wizją człowiekiem a człowiekiem mającym świadomość swojego "złego" (nie idealnego) postępowania, przedstawiał argumenty, które mają sens i z którymi właściwie się można zgodzić. To się też udało w tej grze.
Podsumowując, dla mnie, pożeracza fabuł, ta gra jest miłym zaskoczeniem. Fabularnie wyróżnia się pozytywnie nie tylko na tle innych MMORPG ale cRPG w ogólności. Grając w nią jestem naprawdę ciekaw jak się dalej potoczy jej akcja.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz